Iedereen heeft maar één vader en één moeder?
09-11-2020 | Loes BrouwerZoals ik in mijn eerdere blog ‘Niet de droom, wel de werkelijkheid: een samengesteld gezin’ Loes Brouwer: ‘Niet de droom, wel de werkelijkheid’ schreef: “Ik zal nooit vergeten dat we op school – ik zal een jaar of 8 geweest zijn – cadeautjes voor Vaderdag gingen knutselen. We gingen van wasknijpers een schommelstoel maken en iedereen kreeg een portie wasknijpers, precies genoeg voor één schommelstoel. ‘Meester? Ik heb twee porties wasknijpers nodig, want ik heb twee vaders’ Ik vond het zelf heel normaal, maar de meester antwoordde: dat kan helemaal niet. Iedereen heeft maar één vader.” Biologisch gezien heeft deze meester natuurlijk hartstikke gelijk. Gevoelsmatig is het een ander verhaal. En daar gaat het om toch? Vrienden van ons worden ook standaard ‘oom en tante’ genoemd terwijl ze dat feitelijk niet zijn. Gevoelsmatig wel.
Foto: privé album Loes
‘Mama, die meneer komt echt uit het jaar nul hè?’
Ik las laatst op Facebook de volgende What’s up je Boterham (originele, grappige en/of ontroerende quotes van kinderen): In de wachtkamer… ‘Meneer? Weet jij hoeveel moeders ik heb?!’ ‘1 natuurlijk! Elk kind heeft maar 1 mama.’ ‘Mama, die meneer komt echt uit het jaar nul hè?’ Er kan inderdaad maar één mama zijn die het kindje draagt en het uiteindelijk geboren laat worden. Dat wil niet zeggen dat er niet meerdere mama’s (en meerdere papa’s!) zijn die met net zoveel liefde voor het kindje zorgen. Ik heb bijvoorbeeld een schoonzus en een zwagerin die twee kindjes hebben. Allebei zijn ze één keer zwanger geweest, maar samen moeder van twee kindjes.
Voor de buitenwereld heb ik een vader en een bonusvader. Zelf heb ik gewoon twee vaders.
Toen ik klein was, paste mijn oma veel op mij op. Toen mijn ouders gingen scheiden al helemaal. De band tussen mij en mijn oma is zo hecht dat ik haar ook een beetje als mijn mama beschouw. Zelf zegt ze ook altijd: Loes is toch een beetje mijn 13e kindje. Blijkbaar als mijn moeder mij na haar werk op de fiets bij oma kwam ophalen, huilde ik aan één stuk door tot we thuis waren en snikte ik alleen maar ‘ik wil terug naar oma!’ Dat waren nog eens gezellige fietsritjes. Sorry mam.
It takes a village to raise a child
Ze zeggen niet voor niets: it takes a village to raise a child. Bij de één is die village wat groter dan bij de ander. De één heeft zowel biologisch als gevoelsmatig één papa en één mama. De ander heeft er van ieder twee. Nog een ander heeft twee papa’s en nog een ander heeft twee mama’s. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Het gaat ook niet om de benaming, maar om de soort band die je met elkaar hebt. Voor de buitenwereld heb ik een vader en een bonusvader. Zelf heb ik gewoon twee vaders.
Hoe ik mijn (bonus)vader noem? Bij zijn eigen naam. Daar ben ik volledig vrij in gelaten. Toch merk je, zeker in het geval van bonusouders en bonuskinderen, dat mensen het soms lastig vinden ermee om te gaan. Vaak kan je aan de reactie afleiden hoe mensen er zelf over denken. Dat je iets aan het vertellen bent en dat mensen het dan niet kunnen laten om te zeggen: ‘maar goed, dat is niet je echte vader he.’ Gelukkig zijn er ook een hoop mensen die het wel begrijpen.
En waar gaat het om?
En waar gaat het eigenlijk om? Dat je kinderen gelukkig zijn toch? Of dat nu met drie papa’s of met twee mama’s is, of met een papa en een oma, of met een mama en een tante, of met pleegouders, adoptieouders of bonusouders, wat maakt het uit. Het enige dat kinderen écht nodig hebben is onvoorwaardelijke liefde en voldoende aandacht.