Twee voor de prijs van één
20-07-2020 | Loes BrouwerIk leerde iemand kennen en was in no time tot over mijn oren verliefd. Meteen voelde ik: met jou wil ik oud worden. Hij bracht niet alleen een indrukwekkend levensverhaal met zich mee, maar ook een dochter van nog net 5 jaar met 50/50 co-ouderschap. De reacties waren niet van de lucht: ‘Vind je dat niet moeilijk?’ ‘Ik zou het niet kunnen hoor.’ ‘Had je het niet fijner gevonden als-ie geen kinderen had gehad?’ Voor mij was er geen enkele reden tot twijfel. Zijn dochter hoorde bij hem. Als ik voor hem kies, kies ik ook voor haar. Voor mij een vanzelfsprekendheid. Maar wat als het niet zou klikken? Zou de prille liefde dan gelijk voorbij zijn voordat het goed en wel begonnen is?
Foto: privé album Loes
Terug in de tijd: dé ontmoeting
Het is Tweede Paasdag. En niet zomaar één. Vandaag ontmoet ik de dochter van mijn vriend. Mijn vriend heeft eerder terecht aangegeven dat onze relatie niet gaat werken als het niet zou klikken. Een spannende dag dus! Ik had haar 1 keer vaker al even kort gezien, maar amper gesproken. Nu ging het dan echt gebeuren. De zon schijnt en vanaf mijn balkon kijk ik uit naar een rode Mini met een knappe papa en dochter. De zenuwen gieren door mijn lijf. Ik heb allerlei scenario’s in mijn hoofd van hoe de ontmoeting zal verlopen. Wat als het misgaat? Ineens zie ik de rode Mini parkeren. Daar gaan we dan! Lang verhaal kort: zo spannend als ik het vond om haar te ontmoeten, zo spannend vond zij het om paaseieren te gaan zoeken. Ik had me drukgemaakt om niets. Het klikte gelijk en de dag vloog voorbij: paaseieren zoeken, elkaar opmaken, naar de speeltuin en pannenkoeken eten. Het was een harstikke fijne dag.
Ga uit van het kind en dwing niets af
Vanaf dat moment zat het meteen goed en ik had het geluk dat het vanzelf leek te gaan. Ik vind dat je altijd uit moet gaan van het kind en het contact op zijn beloop moet laten. Daarmee bedoel ik: ben er voor het kind, maar dwing niks af en kijk hoe het zich ontwikkelt. Op die manier ontstaat er als het goed is op natuurlijke wijze een band. In het gunstigste geval een hele fijne band, al kan de conclusie ook zijn dat er weinig sprake is van een band. Dit is afhankelijk van een aantal factoren waar je niet altijd invloed op hebt. De samengestelde gezinnen waarvan je zegt ‘mooi dat het zo ook kan’, lijken immers niet echt de overhand te hebben. Maar nogmaals, je kunt niets afdwingen. Wat er niet is, is er niet. Daar moet je eerlijk over zijn. Zolang er maar respect is tussen alle betrokken partijen. Als dat niet zo is, is het met name voor het kind belangrijk dat er zo snel mogelijk een oplossing komt.
Mediation kan uitkomst bieden als je er zelf niet meer uitkomt. Ik ken mensen die daar onverwacht veel baat bij hebben gehad. Simpelweg omdat iemand met een onbevooroordeelde kijk op de situatie stiekem een hoop kan betekenen. Hoe mooi is het als je een situatie kunt creëren met zijn allen waarin iedereen respect voor elkaar heeft en het kind bij beide partijen gewoon helemaal zichzelf kan zijn. Invloed op alles zal je nooit hebben (dat geldt ook voor een traditioneel gezin), maar je hebt wel invloed op hoe je als gezin bent en met elkaar omgaat.
‘Is toch anders hè, bonuskinderen’
Inmiddels bestaat ons gezin niet meer uit drie personen, maar uit vijf personen. We zijn getrouwd en hebben samen twee zoontjes gekregen. Mijn bonusdochter en haar broertjes zijn gelukkig hartstikke gek op elkaar. Tuurlijk, soms vindt ze ze mega irritant, dat hoort er ook bij. Maar we hebben een fijn gezinnetje waar we hartstikke trots op zijn. Nu ik een bonuskind en eigen kinderen heb, krijg ik weleens de vraag wat voor mij het verschil is. Vaak zijn het overigens geen vragen, maar opmerkingen. ‘Zo gek als je op je eigen kinderen bent, dat heb je natuurlijk niet met bonuskinderen.’ ‘Is toch anders hè, bonuskinderen.’ Ik vind het een interessante discussie. Met dat laatste ben ik het zeker eens. Natuurlijk is het anders.
Je hebt ze niet 9 maanden gedragen, je hebt geen bevalling doorgemaakt, je hebt – afhankelijk van wanneer je ze leert kennen – jaren van hun leven gemist, en belangrijker nog: ze hebben al een moeder. En het is nog maar de vraag wat voor band je ontwikkelt met je bonuskind. Dat is ook weer afhankelijk van een aantal zaken, zoals bijvoorbeeld de leeftijd van het kind, het karakter van het kind en hoe de ouders met de situatie omgaan. Maar dat het anders is, dat staat vast. Daartegenover is de verzorging en alles wat daarbij komt kijken niet anders. Ik doe voor mijn bonusdochter precies hetzelfde als voor mijn zoontjes.
In mijn hart gesloten
Ik las ooit een reactie van een vrouw die het onmogelijk vond om net zoveel van je bonuskinderen te houden als van je eigen kinderen en mensen die dat toch beweerden, geloofde ze niet. Daar moest ik wel om lachen. Misschien kan ze het zich niet voorstellen omdat ze zelf geen bonuskinderen heeft. Of juist omdat ze ze wél heeft. Dan heeft zij toch een hele andere ervaring dan ik. Wat ook logisch is, want iedere situatie is anders. Maar ik heb mijn bonuskind vanaf het eerste moment in mijn hart gesloten en daar komt ze niet meer uit. En dat voelt soms best eng, want als ik en mijn man uit elkaar zouden gaan – ik ga er totaal niet vanuit maar je weet nooit hoe het leven loopt – of hij zou onverwachts wegvallen, dan valt mijn contact met haar ook grotendeels weg. Dat vind ik best een gekke gedachte. Maar het is zoals het is. Dus ja, anders is het zeker, maar ik hou evenveel van alle drie. Ik las ooit een gedichtje dat het mooi samenvat:
Lief meisje, jij mooie jonge vrouw,
je bent niet de mijne, maar wat houd ik van jou.
Je stapte ooit binnen, kroop onder mijn huid,
vond een plekje in mijn hart, daar ga je nooit meer uit.